Jeffreys Bay

Vanavond iets gaan eten in deze plaats. Het paradijs voor de surfers.

Vanmiddag, bij het binnenrijden van dit bebouwde oord, kon me het plaatsje niet bekoren. Maar volgens Marga, moest ik wat meer mijn best doen om het mooie te zien. In alle hoeken en gaten heb ik gekeken, ik kon niets vinden. Hoe meer ik keek, het plaatsje werd er niet mooier op. Behoudens het strand, was er niets dat in Nederland de toets van de welstandscommissie zou kunnen weerstaan. Veel vakantieaccommodaties stonden leeg en konden wel een opknapbeurt gebruiken.
Daarnaast had ik het gevoel dat het er niet veilig was. De mensen hadden een andere “look on their face”.
Na lang zoeken een adres gevonden waar we iets konden eten: The Savoy Hotel. Een soort van de Valk Hotel, maar dan eind jaren (19) 70. Had van de Valk het appelmoes met een kers als kenmerk, in dit restaurant was de eigen gemaakte knoflookmayonaisse met een takje peterselie, kunstig gedrapeerd op de massa, het handelsmerk. De eigenaresse van de zaak – tenminste dat vermoedde ik op basis van haar gedrag- deed me aan iemand denken. In mijn jonge jaren kwam ik vaker in een dancing nabij Maastricht. De eigenaresse van deze dancing, fors gebouwd, zwart haar, ronde bril,witte schort over een vormeloze effen jurk, kniepanty’s en schuin afgelopen zwarte slippers, had de hele zaak in het snotje. Niks ontging haar. Helaas heeft deze vrouw het hier en nu al vele jaren verruild met het hiernamaals. Hier in Zuid-Afrika werd ik geconfronteerd met, naar ik denk haar gereïncarneerde zus. Alleen behoudens het feit dat ook zij fors gebouwd was, was alles tegengesteld.
Blond haar, een vierkante bril, zwarte schort over een vormeloze effen jurk, geen kniepanty’s en schuin afgelopen witte slippers. Lopen deed ze zonder haar voeten naar behoren op te tillen, waardoor je een zwaar, tergend, sloffend geluid hoorde. Ook zij had de hele zaak in het snotje.

De manager van dit fantastisch oord vertelde ons dat er elk jaar drie Nederlandse heren hier een tweewekelijkse vakantie doorbrachten. Desgevraagd deelde hij mee dat zij niet surften. Wat kom je dan in zo een oord doen? Heb je in het leven een paar fouten gemaakt en heb je beloofd om daar elk jaar twee weken voor te boeten? Zo ja, stap dan snel over op het gezegde: Belofte maakt schuld!

Het voordeel van de Savoy Residence, was dat we onze auto vlak voor de entree op de parkeerplaats van deze “estate” konden plaatsen. Na het dessert genuttigd te hebben- een Dame Blanche, nog voorzien van stukjes bevroren Noordpool ijs -, begaven we ons naar buiten. Daar wachtte een verrassing. Achter onze auto, zat geheel op zijn gemak een negroïde man. Volgens mij in een dronken toestand. Vriendelijk verzocht ik hem om op te staan. Maar volgens hem was alles “all right” en kon ik gewoon achteruit rijden. Nou kan ik me voorstellen dat je in dit oord weleens met de gedachte loopt om over te stappen naar een hemels oord, waar volgens de Koran 72 maagden op je wachten. Maar kies dan een andere auto, onze huurauto (Chevrolet Spark), is zo licht dat je slechts een paar kneuzingen zou oplopen bij zachtjes achteruit rijden. Ook hier moest ik, zo bleek later, niet direct het ergste en lelijkste vermoeden. De goede man wilde er helemaal geen einde aan maken. Hij had berekenend juist onze auto uitgezocht. Als ik achter uit zou rijden had hij inderdaad slechts een paar kneuzingen. Genoeg echter om ons aan te klagen en een fors schadebedrag te eisen. Op die wijze had hij dan voor een aantal weken of maanden de hemel op aarde. Helaas voor hem, gelukkig voor ons, was er een reddende engel, die rustig en kalm op hem insprak en hem wegleidde van de parkeerplaats.
Mijn zoon zou zeggen:”This is Africa”.