Knysna-Knysna

Knysna , 11 juni 2011
Na een fantastisch ontbijt op weg naar de” bungy jump”. Niet zo maar een plek, maar ‘s werelds hoogste bungy brug, 216 meter hoog. Ik had nog even overwogen om zelf ook te springen. Maar het zien van de hoogte deed me snel van gedachten veranderen. Om een idee te geven: leg twee voetbalvelden achter elkaar en draai ze dan 90 graden!
Yves had zich niet bedacht. Bij het zien van de plek kreeg hij steeds meer zin om een sprong te maken. Leek hem wel gaaf. Het motto: angst is tijdelijk en spijt is blijvend was aan hem niet besteed. Voorzien van de juiste aantekeningen op zijn arm (gewicht en volgorde) werd hem zijn tuig aangegespt. Het duurde nog zo een kleine 20 minuten alvorens de groep springers de weg naar de springplek kon aanvangen. Van zenuwen totaal geen sprake.
De weg langs de brug naar de springplek lijkt me al een belevenis op zich. Gevangen in een –aan beide kanten- touwafscheiding en een plaatstalen looppad, heb je een fantastisch uitzicht, zeker naar beneden. Mensen met hoogtevrees hebben het hier ongetwijfeld zwaar te verduren.
Op video konden we zien hoe de voorbereidingen bij Yves verliepen. Zittend op een bankje werd een zekerheidstouw aan zijn tuig vastgemaakt. Daarna werd de jumpkoord aan zijn voeten vastgemaakt. Maar.. er klopte iets niet. Het duurde lang eer hij kon springen. Een nieuwe sluiting of iets dergelijks moest bevestigd worden. Nog steeds geen spoor van opwinding te herkennen bij de gast. Heel kalm en gelaten onderging hij deze seconden die , tenminste voor de toeschouwer, oneindig lang duurden.
Dan de beweging naar voor, naar de springrand. Onder je … niks, 216 meter diepte…… Springen, armen wijd en de aarde snel, zeer snel op je zien afkomen. Een ruk, het eind van het koord. Met kracht weer naar boven getrokken. Nog een paar op en neer gaande bewegingen en daar hang je dan. Op de kop en wachtend op de berger. Een minuut duurt dan lang, de adrenaline jaagt het bloed nog sneller naar het hoofd. Boven aangekomen een hand van elke springer en nog nagenieten van de adrenaline.
Een kwartier later in de souvenirshop certificaat halen en foto’s en video van de sprong. De adrenaline is weggezakt. Het gevoel, de sensationele kick blijft.

In de namiddag nog een mooie wandeling gemaakt in de dichte bossen van het nationale TsiTsikamma park. Wat direct merkbaar is, in de bossen is de hoge luchtvochtigheid. Zonder dat je er erg in hebt, transpireer je als een gek. Op de terugweg nog een stop gemaakt in Plettenberg bay. Zittend op het terras, onder het genot van een biertje, heb je hier een mooi uitzicht op het strand en de surfers.
Door Marga
De dag begon inderdaad met een geweldig uitzicht en een even geweldig ontbijt. En zoals Jos al beschreef op naar het bungeejumpen. Je snapt niet wat iemand bezielt om van aan een elastiek naar beneden te springen, laat staan zo’n hoogte. En van wie Yves dit heeft? Geen idee? Daar aangekomen, laten inschrijven en gekeken. Het is net of die brug een verbinding is tussen 2 bergtoppen, mooi technisch staaltje. Toen kwam toch het moment van gaan. Als moeder keek ik toch met gemende gevoelens. Maar ik was wel blij dat hij niet de 1ste was. Via het tv-scherm en live uitzicht konden we wennen. En het went, tegen de tijd dat hij aan de beurt was, was ik in staat om “gewoon”te kijken. Niet normaal, hoe relaxed hij er bij stond. Je zag aan zijn hele houding dat het te lang duurde voor hij kon springen. Maar toen die sprong en dat bungelen, ik word op een schommel al misselijk. Maar de kick schijnt geweldig te zijn. Ik laat die ervaring graag aan anderen over.
Verder nog een mooi wandeling gemaakt in het www.tsitsikamma.co.za .die lag aan de kust. Schitterend plekje. Er waren daar ook een paar campings en huisjes, echt direct aan de oceaan. Machtig mooi uitzicht. Jammer dat fietsen daar niet geheel onveilig is, anders.. Verder naar Plettenberg Bay gegaan en bij een kopje thee genoten van de zonsondergang. Weer terug naar de basis gereden. Toen was het al donker. En zo in het donker rijden is niet geheel zonder risico. Niet vanwege criminaliteit maar de mensen uit de townships/dorpjes hebben de neiging massaal op de vluchtstrook de lopen en het liefst gekleed in zwart. En dan nog enkele loslopende koeien in de berm, dan ben je blij dat je niemand onder je wielen hebt gehad bij aankomst. Ons goede eettentje van de dag ervoor was helaas gesloten, zijn we met de auto stukje verder gegaan. Dit was minder, we zijn te veel verwend hier.