Zondag in het Zuiden

Donsenac – Meyronne 57 km

Zondag in het Zuiden.
Dit is de titel van een liedje van Rowen Héze en beschrijft de loomheid van een warme zondag in het roomse Limburg. Aan dit liedje moest ik denken toen we ons middagmaal nuttigden in een restaurant in L’Hopital Saint Jean. Vergeten waren die steile beklimmingen van de ochtend. In dit restaurant had iedereen de tijd van allemaal en allemaal de tijd van een ieder.
Buiten stonden 4 tafeltjes gedekt, waarvan 3 bezet. Aan het 4e mochten we niet zitten, dit was gereserveerd. Maar moeder en dochter – de uitbaatsters- wilden met alle plezier wel een tafeltje buiten gereed maken. Onze keuze was gevallen op een tafeltje binnen. Lekker koel en even uit de zon en de tropische temperaturen (35+). Binnen waren ook 3 tafeltjes bezet. Voor ons werd het 4e tafeltje gedekt en direct na ons werd nog een 5e tafeltje gedekt.
Nu begint zich een ware film te ontrollen. De bediening ging steeds meer gesticuleren. Stel je een en ander voor in een oude zwart wit film met Louis de Funes en je hebt de perfecte entourage. Een reclamecampagne voor het platteland. Buiten was het windstil en de huishond lag er loom bij. De bladeren van de vorige herfst lagen vredig op de grond. Af en toe dwarrelden de bladeren op en kon je een kleine stofwolk ontwaren. Op dat moment wist je dat de bediening voorbij flitste. Een typisch loopje en ronddolen als een kip zonder kop.
Wit papieren damast moest er worden aangebracht op ons tafeltje. Netjes afgemeten en met zorg wilde de moeder het afknippen. Het ging haar te langzaam en de laatste 20 cm werden gewoon gescheurd. Met een blik zoekend naar instemming keek ze naar mij als of ze wilde zeggen: “ Dit is het platteland, we kijken niet zo precies”. Om de blik kracht bij te zetten kreeg ik nog een vriendschappelijke dreun op mijn schouder.
Inmiddels begonnen de andere tafeltjes zich te interesseren voor ons en dan vooral het feit dat we met de fiets waren. Toen we vertelden dat we in Donsenac waren vertrokken en via Turenne hiernaar toe waren gefietst, stegen we nog meer in achting. Zes personen maakten gebaren die de steilheid van de hellingen moesten aangeven. Visserslatijn was er niets bij. Van 13.00 tot 15.15 uur hebben we hier op plezante wijze de tijd doorgebracht. Vol enthousiasme werd door de medetafelgenoten verteld over hun leven. Hoe ze hadden gewoond in de Provence en gewerkt in Parijs. Ook over koeien konden we praten. Het schijnt dat de franse koeien de laatste 20 jaar hun dagelijkse melkproductie hebben verdrievoudigd.
Overigens kregen we in die 2 uur ook een beste maaltijd geserveerd:
Te beginnen met een soep. Leek op kikkerdril maar was zeer smakelijk. Daarna een salade gésier. Het hoofdgerecht was lamskoteletten van een eigen gefokt lam met aardappelschijfjes. Uiteraard ontbrak de alom bekende Franse kaas niet. Het menu werd uitgeluid met een heerlijk dessert, bladerdeeg gevuld met abrikozen en een toef kaneel ijs. Koffie toe en dat voor € 15,- per persoon.
Dit was onze middag in restaurant Fou, à la campagne. De resterende 25 km tot ons einddoel waren nu een fluitje van een cent.
Marga
Dat fluitje van een cent heb ik niet gezien, en mijn medefieter geloof ik ook niet. Maar om bij het begin te beginnen. In Donsenac nog 1 keer gekampeerd, als je zoals wij al 2x gekampeerd hebt gaat het opzetten van de tent van een leiendakje. Dus ’s ochtends gezamenlijk opgebroken en het brandertje nog een gebruikt voor de koffie. En verder bestond ons ontbijt uit droog vers stokbrood. Naderhand zou blijken dat we die dag ook niets te kort zouden komen. Enfin, op weg naar Ussac, weinig te beleven, door naar Brive alwaar een gemeen klimmetje. In Brive zelf nog koffie gedronken en bij de plaatselijke patisserie een mini vlaaitje gegeten. Dat was toch wel onze redding. Er zou namelijk een klim komen van 6km á 6-8%, laat ik jullie zeggen dat de eerste 2km er een paar % vergeten waren te vermelden. Een onvergetelijk uitzicht was onze beloning. Dit was dus nog met volle bepakking. Dan volgt er gelukkig een afdaling tot 1km voor Turenne, toen kwam er nog een gemene klim op een slechte weg. Eenmaal op het pleintje van Turenne kwam er bij mij toch nog even een emotionele ontlading in de vorm van een huilbui. Blijdat ik die steile helling ook had geahaald. Inmiddels had de klok 12uur geslagen dus tijd voor de lunch. Echter het 1ste restaurantje had nogal dure menu’s, dus besloten we verder te gaan. Wel nog even iets gedronken bij een bar. Volgens het boekje zou er nog een klimmetje komen van 500meter á6-8%, volgens mij en ook Jos was de hoogtemeter destijds niet helemaal goed, want wij hadden het idee dat 13% eerder de waarheid was. En voor alles is de 1ste keer, ben 30meter voor de top moeten afstappen. Vervolgens 4,5km vals plat/plateau gereden, naar het door Jos zo treffend beschreven dorp/restaurant. We begonnen aan de laatste 22km, toen we buiten kwamen van het eten was de temperatuur met 10 gr. toegenomen. We zouden 7,5km afdaling krijgen, maar eert nog 2km vals plat. Na de afdaling, kwam er nog 2km klim in de zinderende hitte. Ik heb toen met alle bagage nog aan de fiets, een paar 20jarige jongens zonder iets aan de fiets gelost. Yes! Mijn ouders gebeld dat we nog 14km moesten, die stonden bij ons in de tuin met de camper. Een raar gevoel die laatste kilometers. De laatste kilometers was een goede afdaling, opeen dacht ik waar is Jos. Heb nog even gedacht dat hij nog snel voor bloemen wilde zorgen! Grapje. Samen doorgereden, bij de brug nog een foto gemaakt. En toen waren we er. Bij mijn ouders onder de luifel gaan zitten en iets gedronken, er was ook voor bbq gezorgd. Een fijne afsluiting. Zoals het er nu naar uitziet gaan de fietsen met mijn ouders mee terug, huren wij voor 1week een auto en gaan met de trein terug.
Hoe hebben de fietsen het gedaan? Geweldig, niet één keer pech gehad, nog geen lekke band. Zouden we het nog eens doen? Ja, dit geldt voor ons beiden. Verder hebben we geleerd, bij ieder probleem is er gek genoeg iedere keer een oplossing op de weg. En dat een mens eigenlijk nauwelijks iets nodig heeft. Zo we gaan afsluiten, ik ga proberen om hier bij het hotel internet te krijgen en misschien nog af en toe een verslagje te schrijven. Wij hopen dat jullie de verslagen leuk vonden, misschien wat lang, maar dat houdt jullie van straat. Wij vonden het in ieder geval leuk om te doen. Verder willen we jullie bedanken voor de reacties, ga zo door.
Met vriendelijke fietsgroet
Jos en Marga